Vrouw met hulphond geweigerd in een restaurant van een herstellingsoord: ‘dit is discriminatie.’
Suzan werd geweigerd in een restaurant van een herstellingsoord en maakte daarvan melding bij Art.1 Midden Nederland (Art.1 MN). ‘’Ik doe dit niet alleen voor mezelf, maar ook juist voor alle andere mensen die hiermee te maken krijgen’’, zegt Suzan.
Op onderstaande foto staat Patsy, de hulphond van Suzan. Vorig jaar heeft Suzan een discriminatiemelding gemaakt bij Art.1 Midden Nederland. Suzan wilde samen met een vriendin een hapje eten in het restaurant van een herstellingsoord waar haar vriendin destijds verbleef. De hulphond was twee dagen van tevoren bij de medewerkster van het restaurant aangemeld en het was geen enkel probleem. Toen Suzan het restaurant in wilde lopen, had Patsy haar hesje aan, waaruit duidelijk bleek dat ze een assistentiehond is. Een medewerkster van het herstellingsoord zag hen en zei: “Eruit met die hond!”, aldus Suzan.
MELDING MAKEN
Suzan heeft de medewerkster gewezen op haar rechten maar werd niet serieus genomen. “Lang niet iedereen weet of wil niet weten dat je een hulphond niet mag weigeren en dat je dan de persoon in kwestie discrimineert’’, zegt Suzan. Om haar vriendin niet overstuur te maken door stennis te schoppen, heeft ze toch besloten om het restaurant te verlaten. ‘’Mijn vriendin kreeg op dat moment een paniekaanval en toen zijn we uiteindelijk toch vertrokken. Ik wilde haar meer drama besparen, maar als het aan mij lag had ik daar bij wijze van spreken nog gezeten. Ze krijgen mij niet weg, omdat ik weet wat er in de wet- en regelgeving omtrent hulphonden staat.” Een leuk en simpel uitje zoals een hapje eten met een vriendin werd ineens een nare ervaring.
“Lang niet iedereen weet of wil niet weten dat je een hulphond niet mag weigeren en dat je dan de persoon in kwestie discrimineert’’,
Michel Aben, Art.1 Midden Nederland
Na het incident heeft Suzan gelijk contact opgenomen met Art.1 MN om een melding te maken. Dit is niet de eerste keer dat ze melding maakt. “Ik doe het voor alle anderen en dat zal ik ook altijd blijven doen; het moet soms uit de hand lopen wil het rechtgetrokken worden.’’ Suzan heeft Michel Aben (consulent discriminatiezaken bij Art.1 MN) eerst gebeld en vervolgens haar verhaal op de mail gezet. Michel inventariseert dan eerst alle informatie en zoekt uit of er op basis van juridische gronden sprake is van discriminatie. Wanneer dit het geval bleek te zijn, heeft hij namens Suzan een klachtbrief opgesteld. “Michel stelt me heel erg gerust en neemt mij mee in elke stap die hij zet. Hij laat me altijd alle brieven van tevoren lezen en je mag het zelf aanvullen of wijzigen. Wat ook goed is om te beseffen is dat je uiteindelijk zelf niet in beeld hoeft te komen als je dat niet wilt, je kunt er altijd mee stoppen als je je toch bedenkt.’’
RECHT
Volgens Michel staat Suzan volledig in haar recht. “Sinds juni 2016 is wettelijk bepaald dat assistentiehonden praktisch overal toegang krijgen’’, vertelt hij. “Suzan en haar hulphond Patsy weigeren in een restaurant, dat is discriminatie.’’ Na correspondentie heen en weer heeft de wederpartij de discriminatieklacht helaas niet erkend. “Vergis je niet wat voor impact dit op mij heeft gehad nadat zij mij aan mijn arm naar buiten hebben willen sleuren”, zegt Suzan. “Ik ben best wel mondig maar na zo’n dag ben ik echt wel een paar dagen van slag en ligt het zwaar op mijn maag.’’ Na het uitblijven van excuses heeft Art.1 MN uiteindelijk in samenspraak met Suzan de zaak voorgelegd aan het College voor de Rechten van de Mens. “Michel heeft mij juridisch gesteund en voor mij het woord gedaan tijdens de zitting. Hij straalt deskundigheid uit en ik heb Michel nog nooit een moment onzeker gezien, dat is wel geruststellend.’’ Uiteindelijk heeft het College voor de Rechten van de Mens geoordeeld dat het restaurant in haar handelen verboden onderscheid heeft gemaakt; Suzan heeft dus gelijk gekregen.
EXCUSES
Hierna heeft het restaurant haar excuses aangeboden en een bos bloemen gegeven. Op deze manier is het restaurant bewust geworden van hun onrechtmatige handeling en hebben ze er hopelijk leer uit getrokken. Op de vraag of ze nog een keer melding zou maken als ze weer discriminatie ondervindt, knikt ze instemmend. “Als we met z’n allen incidenten melden kunnen we samen met Art.1 MN een brug slaan richting Den Haag, opdat we gehoord worden! Als je niks meldt verandert er ook niks en blijf je iedere keer weer tegen akelige situaties aanlopen, bijvoorbeeld dat je samen met je hulphond geweigerd wordt. Melden is in het belang van iedereen met een beperking die van een hulphond afhankelijk is,’’ aldus Suzan.
